Een groot deel van de samenleving komt voort uit een gebrek aan coördinatie. Hans Christian Andersen & s; klassiek verhaal & ldquo; De keizer & rsquo; s nieuwe kleding & rdquo; is een parabel op dit soort mislukkingen. In het verhaal, overtuigt een groep con mannen een keizer dat ze hem een magisch stel kleren kunnen maken dat onzichtbaar is voor iedereen die stom of ongeschikt is voor hun positie. De adviseurs van de keizer gedragen zich allemaal alsof ze de kleren kunnen zien, uit angst voor spot als ze iets anders toegeven, zoals de keizer zelf doet. De keizer gaat naakt op parade, en elke persoon beweert dat ook zij de kleren kunnen zien. Bijna niemand is bereid zijn nek uit te steken en te zeggen wat elke persoon denkt: de keizer heeft geen kleren. & Rdquo; Ze wilden op de een of andere manier weten dat alle anderen het ook zagen voordat ze het eens waren. Maar dit soort problemen is niet beperkt tot sprookjes. Stel je een broederschap voor met een aloude traditie van wrede ontgroeningen van nieuwe toezeggingen. Alle huidige leden voelen zich niet op hun gemak met de situatie, maar ze geloven dat er veel steun is en dat niemand bereid is om zich uit te spreken uit angst om verstoten te worden. Stel je een sekte voor wiens leden zich privé hebben gerealiseerd dat hun praktijken verkeerd zijn. Geen van deze mensen is bereid om op eigen kracht te vertrekken omdat ze bang zijn voor de cultus voorgeschreven straf voor verlating. Of bekijk gewoon de geschiedenis van raciale segregatie in de Verenigde Staten. Een onderzoek uit 1968 wees uit dat hoewel veel blanke Amerikanen de behoefte aan segregatie privé afwees, bijna iedereen geloofde dat de meerderheid van de blanken voorstander was. Als deze stille andersdenkenden elkaar hadden kunnen ontdekken, had het echte, veel kleinere niveau van steun kunnen worden onthuld en de publieke opinie zijn verschoven, waardoor de wrede praktijk veel eerder werd beëindigd. Het algemene thema in al deze scenario's is angst. Mensen vrezen de status te verliezen binnen hun groep of een buitenstaander te worden als ze bezwaar maken tegen de orthodoxie. Zelfs wanneer iemand zich uitspreekt, zijn degenen die het er persoonlijk over eens zijn het veiligst als ze de lijn volgen, publiekelijk de dader veroordelen, opdat ook zij worden uitgewezen. De status-quo wordt gehandhaafd en deze blijft stabiel, ook al heeft elke persoon er een privéhaat van. Dit probleem kan worden opgelost. Als het mogelijk was om afwijkende meningen zodanig te signaleren dat alleen andere dissidenten dit kunnen weten, wordt de angst om de status te verliezen geëlimineerd.
